Rush hour

Photo © Jhemsky San Pedro

Nakatayong pinagmamasdan ang bilis ng mundo.
Habang nanlalagkit at namumuo ang pawis sa leeg at noo.
Nakapila at nakatayo habang namumulikat sa pagod ang mga binti at paa.
Habang kipkip ang tiket ng tren sa butas-butas na bulsa.

Nalulunod sa mga taong araw-araw na pinatatakbo ng pangangailangan.
Natatabunan ng mga duguang mandirigma na unti-unting pinapatay ng salapi at yaman.
Mabibilis ang kanilang mga hakbang,
Maliliksi ang kanilang mga galaw.
Silang mga makinang de susi,
At silang mga alipin ng oras.
Hingal na hingal at walang laman ang kalamnan,
Tila uhaw na uhaw sa pagsang-ayon ng mundo,
Na akala mo lagi’y may dapat patunayan.

Dahan-dahan lang sa paghahabol,
Dahil baka ikaw rin ang matisod
Sa sariling puntod na araw-araw mong hinuhukay gamit ang mga baryang kinayod mula sa maghapong pagtatrabaho.

Dahan-dahan lang sa paghahabol,
Dahil baka mapatid iyang mga gintong kadena sa mga paa mo;
Mga kadenang ikaw rin ang may hawak ng susi, pero mas piniling maging bilanggo.

Dahan-dahan lang sa paghahabol,
Dahil baka mahulog mula sa kinalalagyan mo,
Nakalimutan mo na bang naka-piring ka,
At bulag sa mabatong daan na pinili mo?

Hindi ka pa ba napapagod?
Hindi ka pa ba nagsasawa?

Dahil ako,
Nagpapatangay na lang sa agos,
Sa daigdig na pinaaandar ng ambisyon at numero.
Dahil sawa na akong makipagsiksikan,
Sa mundong patuloy akong sinusuka.
Nagpapataya nalang sa laro,
Dahil pagod na akong magpahabol,
Sa kalabang hindi ko naman nakikita.

Kung kaya’t uupo na lamang sa tabi,
Habang paulit-ulit na makikinig ng Overdrive at Huling El Bimbo,
Habang kumukuyakoy sa kanilang indak at ritmo,
Papanuorin  na lamang ang napakahabang pelikula ng pagpapanggap at pagkukunwari.
Aantayin nalang ang last trip ng tren na ito,
At sa mapanlinlang na mundong ito’y hindi na magpapaloko.